Tüm Ailesini Kaybeden Depremzede, Gülseren Budayıcıoğlu’nun Seni Dinliyorum Programında Yürekleri Dağladı!

İstanbullu Gelin, Doğduğun Konut Kaderindir, Kırmızı Oda, Günahsızlar Apartmanı, Camdaki Kız, Yalı Çapkını ve Çöp Adam üzere dizilerin uyarlandığı yapıtların sahibi olan Gülseren Budayıcıoğlu’nu tanımayan yoktur.

Başarılı bir psikiyatrist olan Budayıcıoğlu, danışanlarının hayat öykülerini ekranlarda da izleyeceğimiz birer yapıta dönüştürmesiyle birden fazla vakit reaksiyon çekiyor.

Eserleri ve onların uyarlandıkları dizilerle sıkça gündem olan Gülseren Budayıcıoğlu, şimdilerde Star TV’de yayınlanmaya başlayan Seni Dinliyorum isimli programıyla gündeme bomba üzere düştü. Program, ruhsal takviye alamayan bireyler için hazırlanmıştı…

İlk kısmıyla Cumartesi günü yayınlanan programa tüm Türkiye’nin yüreğini dağlayan sarsıntı felaketinin merkez üssü Kahramanmaraş’tan bir hanımefendi katıldı.

Ve anlattıklarıyla içimizi yaktı kavurdu!

Kızı, damadı ve torunlarıyla birebir konutta yaşayan 65 yaşındaki bayan, kızının daha rahat etmesi için bir mesken satın almış. Kızı ve ailesi o meskene taşındıktan kısa bir müddet sonra yaşanan sarsıntı nedeniyle konut yıkılmış…

Acılı anne “Ben her şeyimi kaybettim. Çok canım yanıyor, bildiğiniz üzere değil. Çok berbatım ben. Pişmanım, hatalıyım, evlatlarım benim yüzümden enkaz altında kalıp öldüler. Onlara ben sebep oldum… Hepsi öldü, hepsi…” diyerek kelama başladı.

“Eşimi yıllar evvel kaybettim. Tek tesellim tek evladım olan kızımdı. Bu zelzelede de kızımı, damadımı ve iki torunumu yani her şeyimi kaybettim. Benimle yaşıyorlardı, farklı konuta çıkmalarını istedim.”

“Torunlarım büyüyordu, onların da farklı odaları olsun istedim. Daha rahat yaşasınlar istedim. Biriktirdiğim bütün paramı kızıma verdim. Onlara bir daire aldık. Halbuki daima birlikte yaşarken ne kadar memnunduk…”

“Sözde yepisyeni bir meskende, keyifli olacaklardı. Eski konuttan, birlikte yaşamaktan kurtulacaklardı. Sarsıntıdan 5 gün evvel 1 Şubat’ta taşındılar. Ben suçluyum! Benim yanımda kalsalardı ölmezlerdi. Benim meskenim hasar aldı lakin çökmedi. Onların başka konuta çıkmasını ben istedim!”

“Daha keyifli olsunlar istemiştim. Daha hoş, daha büyük meskenleri olsun istemiştim. Ben eski dediğim evimden sağ çıktım. Pekala ya kızım, damadım, torunlarım? Öldüler! Nereden bilebilirdim ki kendi paramla onlara mezar alacağımı? Keşke onlar yerine ben ölseydim!”

“Büyük torunumu 30 saat sonra çıkartıp hastaneye götürdüler. Enkaz başından gidersem kızım küser diye düşündüm o yüzden hastaneye gitmedim. Torunum ölmüş hastanede. Kızımı da meyyit olarak çıkardılar. Küçük torunum, canım torunum… Küçük torunum sağ diye sevinirken o da ölmüş yavrum benim. Ben başımı hangi taşlara vurayım Ya Rabbim?”

“Bu yaşlı halimle bu kadar büyük bir acıyı nasıl kaldıracağım? Canım yanıyor, torunlarımı çok özledim. Hele küçük torunum… Enkazdan çıkartılışını gördüm. Toz içinde bekledim onu. Cansız vücudunda konutlarına gitsinler diye aldığım ‘Buna sarılıp uyursun’ dediğim oyuncağı vardı. Kim bilir ne kadar acı çekti… O denli bir sarılmıştı ki oyuncağa… Sıkıntı yaşarım bundan sonra ben. Ben de ölmeliyim! Yavrularım… Elimle ben öldürdüm sizi…”

Canımız, yüreğimiz yandı… Ne diyeceğimizi bilemiyoruz… Yorum sırası sizin…